میدونی؟ آدما همیشه دنبالِ چیزایی میرن که ندارن.
مثلا فک میکنی چرا باید یکی بیاد و با چندتا تیکه چوب و طناب یه چیزی شبیه قایق درست کنه و بندازتش توو آب؟ مطمئنا اون آدم دنبال چیزی توو قعرِ آب میگشته. یا هدفش این بوده برسه به کسی که توو جزیره ای اونورِ آب منتظرشه.
یا مثلا اونی که تصمیم گرفت هواپیمارو اختراع کنه، قطعا چیزی که میخواسته روو توی زمین پیدا نکرده. قطعا از تمومِ آدمای اطرافش ناامید شده که پناه آورده به آسمون تا درداشو میونِ ابرا به فراموشی بسپره.
اونی که پنجره رو ساخته مطمئنا هم زبونی اینورِ دیوار پیدا نکرده که به اونورِ دیوار پناهنده شده.
یا مثلا اونی که کفش پاشنه بلند رو ساخته، حتما زنی بوده که همیشه بجای ِ لبهاش پیشونیش هدف بوسه قرار میگرفته.
یا حتی نامه. مطمئنم اونی که تصمیم گرفت واسه اولین بار نامه بده یه پسرِ ۲۴-۲۵ ساله یِ خجالتی بوده که  یهو عاشق شده. که نمیتونسته توی صورتِ طرفش نگاه کنه و بگه عاشقشه. مجبور شده حرف دلش رو اینجوری به طرفش حالی کنه.
ولی اونی که چمدون رو ساخته عاشق نبوده! مطمئنم که عاشق نبوده. اونی که تصمیم گرفت توو یه شب همه ی وسایلش رو جمع کنه و بذاره توو چمدون و بره، نمیتونه عاشق باشه. شاید یه معلمِ ۳۵ ساله ی سخت گیر بوده که از شلوغ کاری های دانش آموزاش به تنگ اومده و تصمیم گرفته ترکشون کنه. یا یه پیرِ زنِ تنها که خواسته به هر علتی سر به بیابون بذاره. هر چی که بوده، اونی که چمدون رو اختراع کرده نمیتونسته عاشق باشه

میبینی؟ ماها همیشه میریم سراغ چیزایی که نداریم. چیزایی که به همین راحتیا بدست نیان

#کامل_غلامی

نوشته شده توسط در شنبه دوم اردیبهشت ۱۳۹۶ |